Page 12 - ROEMENIE MAGAZINE VOORJAAR 2015

Maatschappij Grenzen
Notities van een
Nederlandse
ondernemer in
Craiova

Waarom wij zaken persoonlijk opvatten

In onze software-ontwikkelorganisatie zijn de grenzen tussen het persoonlijke en het zakelijke zeer
flexibel. Dat merk ik dagelijks aan de humor, de analystische scherpte en de gedrevenheid waarmee
onze medewerkers uitdagingen aangaan.
Maar een van hun meest bijzondere eigenschappen vind ik dat ze het volstrekt vanzelfsprekend vinden
om een fiks deel van hun vrije tijd als team te besteden aan maatschappelijke activiteiten. Van bomen
planten tot alfabetisering en reïntegratie: ze pakken het aan omdat ze het belangrijk vinden.
Dergelijke projecten passen vaak goed bij bedrijfsbeleid op gebieden als vergroening, HR en kennis-
management. Wij faciliteren ze, maar het initiatief komt steevast van de medewerkers zelf.

GOED DOEN ronduit spannende situaties die pas achteraf soms
ook hilarisch waren te noemen. Goed doen bleek
Laatst stelde een relatie mij de vraag of mijn niet altijd eenvoudig. Zo wilden Bas en ik met een
persoonlijke houding in dit opzicht lijkt op die van van onze eerste transporten een vracht kleding en
onze medewerkers. Ik ging bij mezelf te rade. Het is een stencilapparaat naar Roemenië brengen. Bij de
niet zo ingewikkeld. Voor mij geldt: wie goed doet, grens eiste de douane na een dag wachten allereerst
die goed ontmoet. Dat heeft me lang niet altijd een verklaring van de minister dat de kleren schoon
gebracht wat ik hoopte of verwachtte, maar ik vaar er waren. Na eindeloos soebatten pikten de douaniers
wel bij. Zo doe ik het nu eenmaal. ruimschoots geld en kleding in.
Met het stencilapparaat liep het anders: toen de
ONBEDOELDE EFFECTEN douaniers eindelijk doorhadden wat dit voor ding was,
begrepen ze dat het zich leende voor het verspreiden
Toen ik begin jaren negentig - ver vóór de start van opruiende teksten en andere staatsgevaarlijke
van NetRom Software - door omstandigheden in activiteiten. Het mocht het land absoluut niet in. Maar
Roemenië terechtkwam, spanden een aantal vrienden toen we een omweg wilden maken, bleken we niet
en ik ons min of meer systematisch in om met name terug te kunnen: ook de Hongaarse douane wilde
de Roma in de grensstad Calafat te ondersteunen het apparaat niet doorlaten. Na twee dagen gezeur,
in hun emancipatie. De belangrijkste spil hierin was waarbij we ook nog moesten praten als brugman
Bas Elfrink. Bas zou later als wethouder het initiatief om arrestatie te voorkomen, konden we niet anders
nemen tot een formele stedenband tussen Duiven en dan het apparaat tegen betaling achterlaten in het
Calafat. Hij is al 30 jaar een van mijn beste vrienden. niemandsland tussen de twee grenzen.
Destijds leidden onze acties vaak tot onverwachte of Daar staat het nu waarschijnlijk nog steeds. Bij een

12 Roemenië Magazine