Page 16 - ROEMENIE MAGAZINE WINTER 2014
P. 16
Recente Geschiedenis
In de gang die leidt naar de kamer waar de Ceaușescu’s nog vier nachten
sliepen, staan poppen gekleed in militaire tenues uit die tijd. De slaapkamer
is ook eenvoudig ingericht: drie ijzeren bedden met paardendekens die ik
later nog in menig kindertehuis heb aangetroffen, een tafeltje met borden
en bestek achter een gordijntje en een lampetkan op een tafeltje. Heel
wat anders dan de gouden kranen die de Ceaușescu’s gewend waren in
hun villa aan de Blvd. Primaverii in Boekarest. Het derde bed was voor een
bewaker, die continu bij het gehate echtpaar aanwezig bleef. Ook hier
hangt aan de muur nog het communistische symbool met de rijzende zon,
de Roemeense bossen, bergen en boortoren.
Aan de overkant van de gang ligt de rechtskamer, waar een raad van
Roemeense militaire leiders een kort proces voert tegen de Ceaușescu’s,
twee uur in totaal. De mannen dragen baarden, dikke hoornen brillen en
grauwe kleding. Ook de Ceaușescu’s zien er ingetogen uit. In de hoek staat
een betegelde kachel die je nog wel ziet op het platteland, elders staat
een vitrinekast en de muren met panelen zijn geverfd in de bekende Oost-
Europese grauwkleur. Van achter een raampje, ik vermoed een doorgeefluik
naar een ruimte die vroeger een keuken was, wordt het geheel gefilmd,
om aan de wereld kenbaar te kunnen maken wat er is gebeurd. Stoelen
met bureaus staan in een vierkant met drie zijden opgesteld, Nicolae en
Elena zitten achter twee tafeltjes in de opengebleven zijde.
25 DECEMBER, EERSTE KERSTDAG,
HET EINDE VAN EEN TIJDPERK
De afgang is nog niet compleet, want Elena wordt geboeid naar buiten
geleid, waartegen ze zich verzet. Haar laatste wens om samen met haar
man te sterven wordt wel gerespecteerd. Ook de plek van executie is te
bezichtigen. Op de grond zijn met witte verf twee vormen van lichamen
getekend, in de muur zitten tientallen kogelgaten van kogels afgevuurd
door een vuurpeleton. 25 december, Eerste Kerstdag, is het einde van
een tijdperk. Wellicht dat de impact van de televisiebeelden juist in die
tijd van het jaar leidde tot zoveel hulp uit Nederland. Misschien dat door
al die goedbedoelde hulporganisaties en stichtingen een innige band is
gesmeed tussen Nederland en Roemenië. Feit is dat Nederland nog steeds
buitenproportioneel actief is in Roemenië, tegenwoordig voornamelijk via
economische betrekkingen.
Nadat we de tijd namen om de trieste geschiedenis uit 1989 tot ons door
te laten dringen, wat in alle rust kon gebeuren, want we waren de enige
bezoekers, verlieten we de kazerne. Een bus stopte en een grote groep
toeristen stapte uit, blijkbaar waren we toch niet de enige die hier
op zoek waren naar een ‘timewarp’. In de tuin voor het museum
staat een bord hoe de hele revolutie verlopen is.
Vanuit haar kantoortje binnen zwaait de vriendelijke
Roemeense dame die kaartjes verkoopt.
Wie de geschiedenis af wil ronden moet in
Boekarest zijn. Op de Ghencea Begraafplaats
zijn er drie afzonderlijke graven vlakbij elkaar:
van Nicolae, Elena en hun zoon Nicu (die zich
dood dronk).
Jarenlang is getwijfeld of de lichamen in de
graven inderdaad van het echtpaar Ceaușescu
waren. Na forensisch onderzoek in 2010 is
vastgesteld dat het lichaam van Nicolae in
ieder geval het juiste is, of het lichaam van
Elena ook echt het lichaam is dat in het graf
ligt kon men niet aantonen.
16 Roemenië Magazine
In de gang die leidt naar de kamer waar de Ceaușescu’s nog vier nachten
sliepen, staan poppen gekleed in militaire tenues uit die tijd. De slaapkamer
is ook eenvoudig ingericht: drie ijzeren bedden met paardendekens die ik
later nog in menig kindertehuis heb aangetroffen, een tafeltje met borden
en bestek achter een gordijntje en een lampetkan op een tafeltje. Heel
wat anders dan de gouden kranen die de Ceaușescu’s gewend waren in
hun villa aan de Blvd. Primaverii in Boekarest. Het derde bed was voor een
bewaker, die continu bij het gehate echtpaar aanwezig bleef. Ook hier
hangt aan de muur nog het communistische symbool met de rijzende zon,
de Roemeense bossen, bergen en boortoren.
Aan de overkant van de gang ligt de rechtskamer, waar een raad van
Roemeense militaire leiders een kort proces voert tegen de Ceaușescu’s,
twee uur in totaal. De mannen dragen baarden, dikke hoornen brillen en
grauwe kleding. Ook de Ceaușescu’s zien er ingetogen uit. In de hoek staat
een betegelde kachel die je nog wel ziet op het platteland, elders staat
een vitrinekast en de muren met panelen zijn geverfd in de bekende Oost-
Europese grauwkleur. Van achter een raampje, ik vermoed een doorgeefluik
naar een ruimte die vroeger een keuken was, wordt het geheel gefilmd,
om aan de wereld kenbaar te kunnen maken wat er is gebeurd. Stoelen
met bureaus staan in een vierkant met drie zijden opgesteld, Nicolae en
Elena zitten achter twee tafeltjes in de opengebleven zijde.
25 DECEMBER, EERSTE KERSTDAG,
HET EINDE VAN EEN TIJDPERK
De afgang is nog niet compleet, want Elena wordt geboeid naar buiten
geleid, waartegen ze zich verzet. Haar laatste wens om samen met haar
man te sterven wordt wel gerespecteerd. Ook de plek van executie is te
bezichtigen. Op de grond zijn met witte verf twee vormen van lichamen
getekend, in de muur zitten tientallen kogelgaten van kogels afgevuurd
door een vuurpeleton. 25 december, Eerste Kerstdag, is het einde van
een tijdperk. Wellicht dat de impact van de televisiebeelden juist in die
tijd van het jaar leidde tot zoveel hulp uit Nederland. Misschien dat door
al die goedbedoelde hulporganisaties en stichtingen een innige band is
gesmeed tussen Nederland en Roemenië. Feit is dat Nederland nog steeds
buitenproportioneel actief is in Roemenië, tegenwoordig voornamelijk via
economische betrekkingen.
Nadat we de tijd namen om de trieste geschiedenis uit 1989 tot ons door
te laten dringen, wat in alle rust kon gebeuren, want we waren de enige
bezoekers, verlieten we de kazerne. Een bus stopte en een grote groep
toeristen stapte uit, blijkbaar waren we toch niet de enige die hier
op zoek waren naar een ‘timewarp’. In de tuin voor het museum
staat een bord hoe de hele revolutie verlopen is.
Vanuit haar kantoortje binnen zwaait de vriendelijke
Roemeense dame die kaartjes verkoopt.
Wie de geschiedenis af wil ronden moet in
Boekarest zijn. Op de Ghencea Begraafplaats
zijn er drie afzonderlijke graven vlakbij elkaar:
van Nicolae, Elena en hun zoon Nicu (die zich
dood dronk).
Jarenlang is getwijfeld of de lichamen in de
graven inderdaad van het echtpaar Ceaușescu
waren. Na forensisch onderzoek in 2010 is
vastgesteld dat het lichaam van Nicolae in
ieder geval het juiste is, of het lichaam van
Elena ook echt het lichaam is dat in het graf
ligt kon men niet aantonen.
16 Roemenië Magazine
